Sibbevader Poetry (2)

Bovenop de klif die ruste ter wateren
trosterend de baren die de rotsen teisteren
wachte haar eenzame harte smachtend
met mijn runesteen ruste in der hand
Turend in den duustere wildernis
waar de natuur haar wateren beheerst
ogen angstig met het ruisende water in aanzicht
haar lange haren gedragen in de stormwind
Beware mijn Odal gedragen op uw boezem
die ik u nalaat bij ’t verlaten van mijn land
de queeste is lang en bloed zal ik vergieten
dorstend naar het gerstegraan uit mijn heimat
God van de wind, god van de zee
vaar mij veilig terug huiswaarts
naar mijn geliefde die tranend op mij wacht
leidt mij tergend weder wijl ik naar haar liefde smacht
Haar schoonheid zal tot mijn terugkeer over de kust waken
en wanneer mijn drakkar het zand aanbotst
verlicht haar warmte de branding met het baken
en verlang naar het moment dat ik haar weder kus

Daar bij het krieken van de nacht
waar de avond op mij wacht
toont het water een gezicht
en laat Brugge weerspiegelen in het licht
Minstreel van de eeuwige kasseien
tussen de heren en lakeien
spelend een lied verteld ik u verhalen
over gepeupel, heksen en vazallen
Een pad gehouwen uit het verleden
die zich uitbreide naar het heden
geboren in de kribbe der Middeleeuwen
laten de vesten zich door de wind strelen
Verbeelding en dromen
mythes en sagen
kabbelen rustig door de stad
en laten zich door het Minnewater meedragen
Nu de maan over Brugge waakt
Haal ik mijn mandoline boven
fluister ik zacht deze vers
en speel liederen die de harten raakt
Een blik over de oppervlakte brengt heimwee
maar wakkert het verlangen naar later
want ik breng u de tijdloze verhalen
Ik ben de dromer van het Minnewater