Vanuit mijn hart geschreven, nu moet je het nog enkel willen lezen

Mijn hart doet een beetje pijn.
Een nieuw bericht zou verzachtend kunnen zijn.
Elke dag controleer ik mijn mail.
Degene die ik niet verlang zijn er met zo veel.
Maar geen van Sofie.
Degene die ik verlang komt maar niet.
Onze communicatie is nu al zo zeldzaam.
Daarom voel ik mij zo eenzaam.
Niet dat ik tekort heb aan vrienden en familie.
Maar enkel tekort aan communicatie met degene die ik graag zie.
Echt kennen doe ik ze nog niet.
Daarom is het belangrijk dat men elkaar eens ziet.
Een lach, een grap en een goed diepgaand gesprek.
Ergens op haar afgesproken plek.
Soms begin ik te vrezen.
Dat ze mijn bericht niet meer wilt lezen.
Ik wil haar oprecht veel liefde kunnen tonen en geven.
Maar mijn vraag is of er wel plek is in haar leven.
De kans op contact per mail is al zo klein.
Dat ik mij soms afvraag hoe het in een relatie dan niet moet zijn.
Misschien heb ik het soms mis.
En ik hoop echt dat ik me vergis.
Ik doe echt veel moeite en energie.
En wacht met veel geduld op bericht van de lieve Sofie.
Het kost me geen moeite voor een gedicht met woorden zo zacht en niet hard.
Want elk woord schrijf ik gewoon met mijn hart.
Als ik dan schrijf denk ik niet maar vertaal gewoon mijn gevoel.
Dus schrijf ik met warmte en zijn mijn worden nooit koel.
Ik wil echt mijn hart en liefde met jou delen.
En hoop ik dat je nooit een spel met mij bent aan spelen.
Ik wil je echt vertrouwen voor elke meter.
Maar echt onze communicatie moet stukken beter.
Het klinkt raar maar het is waar.
Anders komt onze vertrouwen in elkaar zeker nog in gevaar.
Daarom stop ik voor het moment nog met wachten en hopen op een teken.
Ik zal je wel horen want ik heb onlangs mijn gsm nummer gegeven.
Ben je deze kwijt dan moet je nog niet schrikken.
Want ik zal hem hieronder nog eens intypen.
( XXXX XXX XXX )

Voor het moment is dit het laatste gedicht.
Verzonden op 1 Juli aan jou gericht.