Mijn hart mijn liefde heb ik gegeven.
In elke mail heb ik een stukje van mijn ziel geschreven.
Ik ben eerlijk met je geweest gans de weg maar toch voel ik me nu leeg.
Maar jij veegde het weg in één veeg.
Eindelijk op het einde van de week na al mijn moed.
Een bericht dat zij dat je een ander persoon hebt ontmoed.
Je heb met mijn gevoelens gespeelt.
Nog een wonde meer in mijn hart en de ander is nog niet geheeld.
Ik begon eindelijk een vrouw te vertrouwen en dat vond ik echt leuk.
Maar nu trap je op mijn hart en ontstaat er een nog grotere breuk.
Ik mag niet zeggen dat je mij hebt bedrogen.
Maar ik voel wel dat je tegen mij hebt gelogen.
Ik deed veel moeite al waren het lange dagen zeven dagen op zeven.
Ik schreef veel mails maar heb van jou amper een kleintje terug gekregen.
Ik schreef gedichten omdat ik van je hield.
Maar zonder enig probleem heb je mijn hart vernield.
Je zij ik wens je nog veel geluk.
Maar mijn vertrouwen is nu wel stuk.
Als ik mensen zie dan heb ik een lach en is alles fijn.
Maar in mij doet er veel pijn.
Ik was eerst blij eindelijk een mail van mijn lieve Sofie ik wist dat ze me niet vergat.
Maar toen ik het las kwam de pijn vrij hard.
Ik had wel kunnen wenen als een klein kind van verdriet.
Maar ik ben een echte man en wij wenen niet.
Wij hebben geen gevoelens en moeten dit kunnen verdragen.
Al mogen vrouwen ruw weg ons hard in twee zagen.
Ik beloof geen enkel vrouw nog dat zij de enige is dat je dat maar weet.
Niet tot dat we hebben een echte date.
Dit is nu al de tweede in rij.
Nu begin ik toch te twijvelen of het niet ligt aan mij.
Ik ben gewoon te eerlijk en doet te veel moeite en zeg nog ik hou van jou.
Ik heb veel te veel respect want zij is een vrouw.
Ik weet met mijn verdriet echt geen blijf.
De pijn en ontgoogeling zit genesteld in mijn lijf.
Ik weet niet meer wat te doen, ik voel me rot.
Mijn hart en mijn ziel zijn nu echt kapot.